Makikita nyo po ang mga kuha kong larawan nang ako ay naghalal ng aking napupusuang mamuno sa ating bansa. Kahit tatlong oras na akong nakapila dahil sa iisa lamang na PCOS machine ang pinipilahan ko ay sulit naman ang paghihirap. Mabuti na lamang at ang babae sa likuran ko ay matiyaga akong pinaypayan dahil na rin sa kahabag-habag at kalunoslunos kong hitsura na para akong pawis na tinubuan ng tao. Sayang at sa tatlong oras naming pagkukwentuhan ay hindi ko nakuha man lang ang pangalan nya pero hindi na bale ang mahalaga ay naiboto ko ang kandidato ko kahit na talunan. Hindi man lumabas ang mga napili kong mga karapat-dapat sa tingin ko na mamuno ay masaya na rin ako dahil sa naipamalas ko ang kahalagahan ng pagboto ko bilang isang Pilipino.

                         Parang balik paaralan lang. Tagaktak ang pawis ko habang kikukunan ko ng larawan.

   Tama ba naman yan? Bakit ganito ang paaralan na to? Baka maraming estudyante ang maaksidente dito!
   Ito po ang plug ng electric fan na nakikita nyo sa naunang larawan.

Masasabi na sa pangkalahatan ay mapayapang naidaos ang eleksiyon. Sana lalo pang mapabuti ang susunod na halalan. Sa mga kababayan ko, sana po magkaisa tayo kahit magkaiba-iba tayo ng manok noong nakaraang halalan. Suportahan na lang natin ang mga nanalo sa eleksiyon para sa ikabubuti ng ating mahal na Pilipinas.

Ano ba ang nangyayari? Sa aking pagmamasid kung bakit halos wala nang bukas kung lumustay ng salapi ang mga pulitiko ay sa kadahilanang ang magiging kapalit ay higit pa na salapi, kapangyarihan, at pangalan na mailalathala sa kasaysayan na maaring tamasahin ng mga bagong henerasyon ng pamilya ng isang pulitiko.
Masakit lang isipin kung bakit nauungusan na tayo ng ating mga karatig-bansa sa kaunlaran. Hindi ko lang lubos maisip kung bakit sa kabila ng yaman at angking talino ng mga Pilipino ay salat pa rin sa pananalapi si Juan dela Cruz. Hindi ko tuloy maiwasang ikumpara ang isa sa mayayaman na bansa partikular ang maliit na bansa sa Timog Silangang Asya na hindi ko na pangangalanan na talaga namang makikita mo ang kaunlaran sa kabila ng 7% VAT lamang. Malaki pa ang kalakhang Maynila sa bansang ito na sumisingil lamang ng pitong porsyentong VAT subalit di hamak na mas mayaman sa ating bansa. Sa 7% na yan makikita mo ang buwis sa mga magagandang imprastraktura, at napakaginhawang transportasyon mapa-bus man, mapa-taksi o mapa-tren.
Isa pa sa napuna ko sa ating bansa ay kung bakit ginawa ang mga pampublikong imprastraktura na halos pumapabor lamang sa mayayaman at may mga sasakyan. Saan ka nakakita ng isang tawiran na hindi pedeng tawiran? Nakasasama ng loob na sa kabila ng buwis ng mamamayan ay kailangan mo pang bumaba at tumawid sa kabilang tawiran na magiging tagaktak ang pawis mo bago ka makapanaog. Isang masamang halimbawa rito ay ang tawirang bagong gawa sa MRT-Taft Station sa Pasay.
Ngayong panahon ng pangangampanya usong-uso ang pagpapakilala at pagpapabango ng pangalan ng mga negosyante at sugarol na mga pulitiko.Hindi ko naman nilalahat pero mas nakararami ang mga ito. Eto ba ang ipapamulat natin sa ating mga anak? Nasabi kong sugarol at negosyante sa kadahilanang isang paraan ng pamumuhunan at pagtaya manalo o matalo man sa eleksiyon ang isang pulitiko.
Ngayong panahon ng eleksiyon maging matalino tayo sa pagpili ng iboboto at huwag lamang po tayong titingin sa mismong kandidato, alamin po natin ang mga sumusuporta sa mga ito.
Habang nilalathala ko ang artikulong ito ay marahil ay natunaw na ang aking kinain sa fast-food kani-kanina lamang sa halagang PHP 150. Sa halagang ito ay hindi ko namamalayan na PHP 18 na pala ang buwis sa aking kinain. Kung sa isang araw ay isang milyong Pilipino ang kumain sa fast-food sa ganun ding halaga ay tiyak na may kinita na ang pamahalaan ng PHP 18,000,000 sa katulad ng kinain ko lamang. Naniniwala ako na bagamat hindi ako kawani ng Rentas Internas ng Pilipinas ay bilyon-bilyong piso ang kinikita nito sa isang araw pa lamang. Nasaan na ang mga salaping ito? Paano ginagamit sa tamang paraan?  Ngayon ako namumulat na kaya pala maraming patayan ang nagaganap sa pulitika lalo na sa panahon ng eleksiyon ay dahil sa pera na maaring mapasakamay ng mga taong may kapangyarihan sa pamahalaan.   Iyon ang hindi ko lubos maisip ng ako ay musmos pa lamang mga dalawampung dekada na ang nakararaan.



Ang ipinuputok ng kalooban ko ay ang 12% VAT na kung bakit mula sa nakamulatan kong 10% na nagtaas ng 12% ay ganun pa rin, wala pa rin makain ang nakararaming pamilyang Pilipino. Kasakiman, kurapsyon, at kakulangan ng disiplina ang mga pangunahing dahilan ng kahirapan natin. Dapat ay putulin na ang ganitong nakagawian sa pulitika. Hindi po kakayanin ng ating mga namumuno, dapat po na magkaisa tayo at tutukan ang mga nang-aabuso sa pamahalaan at sa sistema ng ating pamumuhay.

   


Noong Pebrero 9, 2010 nagsimula ang pangangampanya ng mga lalahok at kumakandidato para sa pambansang posisyon kabilang na ang pinakamataas na posisyon sa ehekutibo o sa kilalang tawag na pangulo ng Republika ng Pilipinas. Samu't-sari ang pakulo ng mga tumatakbo sa ating panahon ngayon. Marami diumano ang lumalabag sa mga airtimes sa telebisyon at ang maling pagpaskil ng nga mukha ng mga pulitiko sas pampublikong lugar. Sa internet ay kanya-kanya rin ng pakulo. Ginagamit na rin ang mga social networking sites at mga bloggers para sila ay higit pang makilala ng mga tao. Ang nakakagimbal dito ay kapag matapos na ang eleksiyon at papaano babawiin ng mga talunan at kahit ang mga maitatanghal na nagwagi sa halalan ang kani-kanilang gastos.

Marami rin ang agam-agam na baka magkaroon ng failure of elections sa kadahilanan na bagong sistema ang mangingibabaw sa Mayo 10, 2010. Ngayon pa lang natin masusubukan ang pagboto sa pamamagitan ng makabagong makinarya.

Lalong umiinit ang kampanya ngayon nang opisyal nang nagsimula ang pangangampanya ng mga tumatakbo sa lokal na posisyon noong ika-26 ng Marso. Nagsasanhi ito ng mabagal na daloy ng trapiko lalo na sa kalakhang Maynila. Muli na namang maririnig ang iba't-ibang ingay ng mga pulitiko. Panahon na naman ng panliligaw. Panahon na naman ng pamumuhunan at pagkatapos ng eleksiyon ay magsisimula ang pagbawi ng mga ipinihunan. Ang pangulo ng bansa ay nasa mahigit Php 80,000 lamang kada-buwan na sahod. Ang ibang tumatakbo sa pagkapangulo ay namuhunan na nang mahigit sampung milyong piso. Kung susumahin natin ang isang pangulo ng bansa ay sasahod lamang ng hindi tataas ng sampung milyong pisong sahod sa buong termino nito. Kapangyarihan ang matinding dahilan kung bakit gusto nilang manalo. Kakaunti na lamang ang may tapat na hangarin para paglingkuran ang bayan. Maging matalino tayo sa pagpili ng ating ihahalal sa Mayo 10. Bantayan po natin ang ating mga boto.


Ang pangangako ay natural at paulit-ulit na lang naririnig tuwing panahon ng halalan. 

Lubos akong nagpapasalamat sa bahaging ito ng aking blog na naglalayong magparating ng mensahe sa bawat Pilipino o may pusong Pinoy na marunong magsalita, bumasa, at sumulat sa wikang Pilipino. Eto po ay isa sa espesyal kong artikulo at hanggat maari ay ayaw kong haluan ng salitang banyaga upang tayu-tayo lamang po ang nakaiintindi sa mga pahinang inyong nababasa rito. Gayunpaman, nais ko pong magpaumanhin dahil sa aking paggamit ng salitang Ingles sa unahan ng pamagat. Wala kasing angkop o naglalarawan ng tama sa aking nararamdaman sa salitang Tagalog. Hindi naman maaaring palitan ko ng salitang “pinaghahanap” ang salitang “wanted”. Mas nakapupukaw ng atensiyon and nasabing banyagang salita sa aminin man natin o sa hindi. Kunsabagay tinatanggap na rin natin ang wanted sa salitang Pinoy. Gayunpaman nais kong iparating ang aking nararamdaman sa larangan ng sining sa Pilipinas partikular dito and pelikula at palabas sa pangtelebisyon.

Ang akin pong tinutukoy dito sa artikulong ito ay ang napapanood nating gawang Pinoy na palabas. Sa inyo bang opinyon masasabi nyo ba na ang kalidad ng produksyon ng pelikulang Pilipino at teleseryeng natutunghayan natin at nakakasalo sa hapag-kainan ay masasabi ba nating angat o pumapantay sa mga pelikulang banyaga tulad ng gawang Amerikano at Koreano halimbawa? Wala po tayong masamang tinapay o kaning panis para pintasan ang sariling atin. Layunin lamang po nitong nababasa niyo na gisingin at ibahin ang konsepto ng mga taga-sulong ng sining sa ating bansa lalong-lalo na sa larangan ng pagtatanghal. Marahil maraming magagalit sa aking mga direktor, taga-panulat, at iba pang mga miyembro ng produksyon sa pelikula at programa sa telebisyon pero eto po ang masakit na katutuhanan. Hindi lang po pamumuna ang layunin ng kulom na ito kundi ay kung papaano nating magagawang angat ang Pinoy at masasabi natin sa ating sarili mismo na may pambato tayo na maaring ipagmalaki ng bawat Pilipino sa buong mundo.

Ang inyong abang-lingkod ay personal na nagsasawa na sa mga palabas na gawang Pilipino. Masakit po na katutohan pero ito po ang aking nararamdaman. Napaka-corny po ng palabas! Nakakasawa na, dumudugo na ang tenga’t mata ko at nangangati nang pindutin ang remote control ng 32-inches flat screen TV ko na Panasonic ang tatak para ilipat sa AV at manood na lang ng paulit-ulit na “Ironman” at “Resident Evil-The Extinction”. Sa maniwala kayo’t sa hindi pangsampung ulit ko ng pinanood ang Ironman at limang beses ang Resident Evil. Minsan mas minamabuti ko nang pihitin ang switch-off button para patayin ang telebisyon upang makatipid sa enerhiya kesa manood ng walang kwentang palabas sa local channels. Kung ihahalintulad sa pagkain ay para pong lugaw na walang asin at sahog na umuorong ang sikmura ko kapag nakikita o naaamoy ko pa lang, iyan po ang pelikula at programa na napagiiwanan ng mga dekalidad na programang banyaga.

Hindi po natin masisisi na hindi po tayo makapagtanghal ng kagaya ng mga napapanood nating pelikula na galing sa Hidalgo sa may Quiapo na kahit malabo ay pilit nating pinanonood kesa ang malinaw na resepsiyon ng local tv programs.

Eto po ang akin dito, sana may maisip ang mga prodyuser, direktor, at script-writer na bagong konsepto sa larangan ng pagpapalabas. Bago yan, nais ko pong iparating sa inyo na hindi naman po lahat ng programa o pelikulang pinoy ay lasang lugaw. Saludo ako sa mga gag shows natin, mga dokumentaryo na halata pong pinagsikapan ng mga batikang tagasaliksik, reporter, at ang mga bumubuo nito. Wala rin po akong masasabi sa mga tagapagbalita natin! Ang akin lamang po na bigyan ng diin dito ay ang mga teleserye natin, mga drama na halatang alam na natin ang mangyayari sa huli kundi mamatay ang isang bida o ang kontrabida ay magkakasundo sa huli. May mga lumilipad at kung anu-ano pang mahika pero halata namang nakatali ang superhero at napaka-obvious ang mga effects. Sana naman kung ang layunin nila ay pambata ang manonood ilagay na lang sana nila ang programa sa pambatang oras. Siguro mapapa-wow ang mga bata pero habang tumatanda ka napapa-yuck ka na sa ganitong uri ng palabas! Sa larangan ng romantikong palabas o ang love-stories napaka-sweet ng mga magkaparehas kahit ang manoood ay halos langgamin na sa ipinapakita nila at kapag aksiyon puro naman barilan. Ang ibig ko pong iparating ay sana naman may magandang takbo ang istorya at may mapupulutan ng aral. Well, hindi ko po sinasabi na lahat ng palabas sa atin ay ganun po pero masakit isipin na karamihan ay nakakasawa ng panoorin.

Noon po ay pumatok ang Mexican-novela at ngayon naman po ay Korean-novela at may Taiwanese boy-band pa na pinagkagastusan nating papuntahin sa Pinas. Ganun na ba kadesperado ang Pilipino? Sayang naman po ang husay ng mga artista natin kung ang script na ginagampanan nila ay hanggang doon lang. Napansin ko na may magandang istorya ang mga kumakagat sa panlasa ng tao mapa-Pilipino man o hindi. Hindi ko po sinasabi na kailangan nating mala-Saving Private Ryan ang mga action movies natin at mala-Ironman ang superhero natin. Kung hindi po natin kayang kumuha ng mga expert sa cinematic effects at sa computer graphics pupwede naman po tayong gumawa ng pelikula o programa na hindi kinakailangang magpakita ng ganun. Kung saan tayo mahusay duon po natin pagyamanin. Kung mahina po tayo sa larangan na iyon ay mas mabuti pang kalimutan na lang natin. Pagyamanin na lang natin ang kwento o ganda ng takbo ng istorya. Mas mabuti pa ang mga indie films at nakakahakot ng maraming parangal na may pagkilala sa buong mundo tulad ng “Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros” at “Kubrador”. Natutuwa ako sa palabas na pinamagatang “The Echo” isang Hollywood film na hango sa “Sigaw” isang horror film na gawang Pinoy.

Kung mapapansin po ninyo sa aking panulat na hindi lamang po pamumuna ang aking komentaryo kundi may pagkilala, pagpupugay sa mga magagandang pelikula at programang gawang pinoy na nararapat lamang parangalan. Maliban sa mga ito may mga ibinahagi rin po akong ideya o suhestiyon para mapaunlad ang magandang sining ng bansa sa larangan ng pagtatanghal. Ako po ay isang Pilipino at ayaw ko po na magwawalang-bahala na lamang sa mga nangyayari sa ating bansa. Lahat po tayo ay magkaisa para isulong at itaguyod ang magandang pangalan ng Pilipinas. Mahal ko ang bayan ko!